John Hollowayk idatzitako Cambiar el mundo sin tomar el poder liburuan hiru atal hauek azterrarazi dizkigu Txema Ramirez de la Piscinak:
1) SUBJEKTU KRITIKO-IRAULTZAILEA:
Hollowayren arabera, gizartearekin dugun esperientzia txarrak garamatza kritikoak izatera. Ikuspegi sozialista batetik (eredu marxista oinarri harturik), langilea bere lanaren jabe ez denetik iraultza etor daiteke, eta matxinadarako bidea kritika da. Subjektua definitzeak ondorio nagusi bi dakartza: langilearen birdefinizioa (mugimendu feminista langileen mugimendua da?) eta bere borrokaren norabidea. Langileek multzo bat osatzen dute eta talde hori automatikoki kapitalaren subordinazioaren aurkakoa da, jatorri edo posizio hori izan arren bere definizioaren oinarria. Neurri batean, pentsa liteke bere buruaren ukazioa dela langilearen definizioaren emaitza. Klaseen arteko borroka gizakiaren baitakoa da. Denak existitzen gara gatazka horretan, gatazka gu guztiongan existitzen delako. Klaseen arteko antagonismoa gure baitan dago eta gure barrua deseginez bizi da. Produkzioak areagotu egiten du klaseen arteko diferentzia: langileek sortzen duten plusbaliak kapitaletik urrundu egiten ditu. Beraz, produkzio industriala indar zentrifugoa da langileen eta kapitalaren artean. Subjektu kritiko-iraultzailea zer indefinitu eta definiezina da. Aurka-oihuaren eta egin ahalaren batasunari “duintasuna” deitzen diote mugimendu zapatistan, deshumanizatzen gaituen indar ororen errefusa.
2) ANTIBOTEREAREN ERREALITATE MATERIALA:
Benetan existitzen da antiboterea? Potentzialki existitu daiteke? Zein da oihu egiten dugunon oihuaren indarra?
3) IRAULTZA?
Krisia kapitalismoaren erlazio sozialen desintegrazioa bada, iraultza krisiaren intentsifikazioa da. Krisiaren indar mugiarazlea askatasunerako bultzada da, kapitalaren eta gizatasunaren elkarren aurkako indarra. Kapitalismoak bizirik irauteko ezinbestekoa du ihes egiten dutenak harrapatzea; horretarako jabegoa erabiltzen du: “egin nahi duzuna, baina zure jabegoko tokian”. Kapitalari ihes egiteko ez da nahikoa ihes egite hutsa. Kapitalismoaren aurkako oihuak egin ahalean oinarritu behar du: beharrezkoa da oihu hori ekintza potentzial bihurtu ahal izatea. Politika iraultzailea (antipolitika, bestela esanda) bere aberastasun mugaezinean ezeztatutakoaren afirmazio esplizitua da. Gizartean zapatisten “duintasuna” lortzen ahalegindu behar du. Eztabaida irekita gelditzen da.
SEX, DRUGS & MASTERRA 